უსასრულობა

New

10 step

ანისთან წავედი.დასთან,რომელიც არც მეგონა თუ მყავდა და რომელსაც მხოლოდ ფულის გამო ვიხსენებდი,ახლა კი მინდოდა ძალიან მაგრად ჩავხუტებოდი..
”ყველასგან მიტოვებული კაი ხანია ვყოფილვარ”,გავიფიქრე.”ვინები იყვნენ ჩემს ირგვლივ?ხალხი,რომელიც არ მიცნობს,ადამიანები,რომლებიც პატივს არ მცემენ,რომლებმაც არ იციან თუ როგორი იყო ჩემი ბავშვობა და რომლებსაც არ ვუყვარვარ.ნუთუ ეს ყველაფერი ჭირდებოდა იმ ვიღაცას,რომ საკუთარი თავი მეპოვა?გამეგო თუ რისთვის ვცხოვრობ და რა მინდა?იქნებ უკვე გვიანია?”
ის ადამიანები მინდა გვერდით,რომლებიც მიცნობენ,ვუყვარვარ და მენდობიან.ეს არის ცხოვრების აზრი,ერთი შეხედვით ადვილი გასაგები და მისაღწევი..
შიშით დავრეკე ზარი,მეშინოდა რეაქციის,მეშინოდა ისევ არ გამოვეგდე ანის ქმარს,მეშინოდა არ მენახა პატარა დისშვილი..
-ელე!რას გავხარ,რა მოგივიდა?_მისი რეაქციით თუ ვიფიქრებდი,საკმაოდ კარგად ვიყავი ნაცემი.სახლში შემიყვანა.მალე სასტუმრო ოთახში გოგა შემოვიდა.
-ამას აქ რა უნდა?!_უყვირა ცოლს_სასწრაფოდ წაერთრიოს აქედან!
არ მეგონდა ანი თუ დიდ წინააღმდეგობას გაუწევდა ჩემს გამო საყვარელ მეუღლეს.იმდენი იჩხუბეს,მგონი გოგას დივანზე მოუწია დაწოლამ...
დიდხანს ვტიროდით,ჩუმად,ჩახუტებულები.სიტყვები საერთოდ არ იყო საჭირო.უზომო სითბო იგრძნობოდა მისგან.ვგრძნობდი,როგორ მიყვარდა ჩემი სისხლის დაწილი,რომელზეც ჩემი ცხოვრებით უარი ვთქვი.
საკუთარი ხელით მომიზადა აბაზა და მაბანავა.შემდეგ ორივეს ჩახუტებულებს დაგვეძინა საწოლზე.ეს იყო ერთდროულად ყველაზე უბედური და ყველაზე ბედნიერი დღე ჩემს ცხოვრებაში..
ბედნიერების საწყისი გახდა უბედურება და კოშმარი,რომლითაც მე ვცხოვრობდი..
დილით ჩჲმად გამოვეთხოვე და წამოვედი.არ მინდოდა ჩემი ლომკა დაენახა ანის და ჩემი სისუსტე,არ მინდოდა გული ისევ გაციებოდა ჩემზე.მინდოდა ისეთი ვგონებოდი,როგორც წლების წინ,ბავშვური და საყვარელი..
ორიოდე დღე გავძელი,მერე კი სშინელი შეტევები დამეწყო..
ადრე თუ ჩემი სურვილით ვიკეთბდი წამალ,ახლა ეს იყო ჩვეულება,ორგნიზმის მოთხოვნილება,როგორც უვარგისი საჭმლის ჭამა..სურვილის მიუხედავად მაინც ჭამ,იმიტომ რომ გშია..
ადრე თუ თუ მიტოვება არ მინდოდა,ახლა მიტოვება არ შემეძლო..
არ ვიცოდი,როგორ მომეშორებინა თავიდან ეს სენი..
ძალიან ხშირად დავდიოდი იმ პადზემკაში,სადაც კეშა უკრავდა,რამდენიც ვიყავი არ დამხვდა..გული საშინლად მომეწურ,რომ ვერ ვპოულობდი.სახლში მისვლის კი ძლიან მერიდებოდა და მეშინოდა..
”ქუჩში მობუზული დავდივარ,მეშინია არავინ დამინახოს,არავინ მომაყენოს შეურაცხყოფა,ასე მგონია ყველა ზეპირად იცის,თუ ვინც ვარ.არ მინდა ცუდი იფიქრონ ჩემზე,არ მინდა გარიყული ვიყო საზოგადოებისგამ,არ მინდა თითის გამოსშვერი ვიყო ვინმესგან..მაგრამ ისეთი უტოპიურია ეს სურვილები,რომ სიმწრის ცრემლები მერევა”
”ვგრძნობ,რომ არც ისეთი უმნიშვნელოა გარშემომყოფების აზრი..უბრალოდ მინდა,ნაცნობისთვის გამარჯობის თქმა არ შემრცხვეს და მეგობრებთან თავაწეულმა ვიარო,თუ საერთოდ შემომრჩა ისინია..ღირსება მინდა დავიბრუნო.ეს სინანულია ჩემი განვლილი ცხოვრების და იმ ცხოვრების,რომელსაც ვერაფერს ვუხერხებ.ძლა არ მყოფნის”

ფიქრი კეშაზე კი ი სევ არ მშორდებოდა,სულ მასზე ვფიქრობდი,იმიტომ რომ სითბოდა სიყვარული,ნამდვილი სითბო,მხოლოდ მისგან მახსოვს,მისგან მახსოვს ის ყურადღება,რომ სულ ერთი არვარ და რაღაცას წარმოვადგენ.თუმცა ალბათ მსასაც არ დასჭირდება საცოდავი ნარკომანი..
ვცდილობდი ნაკლები მეფიქრა..
სრულიად შემთხვევით კი ქუჩაში შემხვდ.წვერი აღარ ქონდა და იმაზე სათნო და საყვარელი იყო,ვიდრე უწინ..ვცადე თავი ამერიდებინა,მაგრამ ის თვითონ მოვიდა ჩემთან.
-ელე!_ჩამეხუტა და ესე მეგონა წამი გაჩერდა,როგრც ლექსებშია და ლამაზ რომანებში.ყველა მოძრაობა შეწყდა და მხოლოდ ჩვენ ორნი ვიყავით სამყაროში.
გულამოსკვნილი ვტირობი მის მხრებში მოქცეული.სიხარულის,სინანულის და სმწრის ცრემლები.ცრემლები იმის,რომ თავის დროზე უარი ვთქვი ამ ადამიანზე და ჩემი ”ცხოვრება ვარჩიე,როგორიც მე მინდოდა”
ყველაფერი,ყველა დეტალი მოვუყევი..ვხედავდი როგორ განიცდიდა,ვხედავდი როგორ ივსებოდ ბრაზით და როგორ იკავებდა თავს..სუ ყველაფრის მერე სიჩუმე ჩმოვარდა..არ ველოდი პატიებას და დაყვავებას,წიხლის კვრას კი ისედაც მიჩვეული ვარ..
დიდი ხანი იყო ჩუმად და ფიქრობდა,არ მიყურებდა..მისი მზერა სადღაც შორს იყო ჰორიზონტზე,რომელიც ფანჯრიდან მოჩანდა..
-შენ უნდა გამოსწორდე!_გულში ჩმიკრ და მაგრად მომიჭირა.
ალბათ ეს მჭირდებოდა,ბიძგი და დახმარება,სიყვარული,რომ დამენებებინა თავი.რაღც იმედი გამიჩნდა ისევ..
გადავწყვიტეთ,რომ აღრ გავეკარებოდი წამლს,რაც ჩემს ნებისყოფაზე იყო დამოკიდებული.
კლინიკაში კურნალობა არ მინდოდა.მერჩივნა მე თვითონ,ჩემი ნებით მეთვა უარი,წამლების დახმარების გარეშე..აქ ხომ ნებისყოფაზეა საუბარი.
ყველაფრისთვის მზად ვიყავი.
-ეს შენ უნდა გაკეთო!შენ უნდა შეძო,მე აქ უმნიშვნელო ფუნქცია მაქვს.ყველაფერი შენზეა დამოკიდებული,შენს მონდომებაზე.შეძლებ?გაიმარჯვებ..არა?მაშინ დაკარგავ ყველაფერს,რისი დაბრუნების შანსიც ახლა გაქვს.ნარკოტიკი ახლოს უნდა გქონდეს და არ გინდოდეს და არა მის არსებობას ივიწყებდე და პონტის გაჩითვის შემთხვევაში უარს ვერ ამბობდე.გესმის ჩემი?
იდეალურად მესმოდა,აი შესრულება კი არ ვიცი..მაგრამ მზად ვიყავი.მინდოდა ეს ყელაფერი ჩემთვის და კეშასთვის გამეკეთბინა.უნდა მეჯობნა წაბილწული ”მე”სთვის..

ოთახში ფარდები ჩამოვაფარეთ,შუქი არ აღწევდა..ოთახის ცენტრში,იდო სავარძელი რომელზეც შემდეგ კეშამ მიმაბა.
პირველი დღე ადვილად გადავიტანე,სულ ჩემთან იყო და რაღც სისულელეებზე ვლაყბობდით.არც ის მიბმული ხელ-ფეხი მიშლიდა და ესე მეგონა უკვე შევძელი და დავანებეთქო..
-ბევრი უნდა ჭამო,ძლიან გამხდარი ხარ.._მიმეორებდა.მხოლოდ ჭამის და ტუალეტის დროს მხსნიდა სკამიდა..
-ერთი კვირაც და წესით უნდა შეძლო ელე.._მიმეორებდა სულ..
მეორე დღე შედარებით გართულდა,მაგრამ ვითმენდი.ცივი ოფლი მასხამდა ხშირად..თვალს ვაპარებდი,გამზადებული დოზისკენ,რომელიც ოთახის კუთხეში იდო..მაგრამ,კეშას არ ვთხოვდი ავეშვი..
აი მესამე დღეს კი უკვე ვთხოვე..
-ცოტას გავივლი..მაგას კი ხელს არ ვახლებ,შენს თვ ვფიცავარ_კი როგორ არა,ერთი სული მქონდა ხელი მეტაცა..
მეოთხე დღე კიდევ უარესი გამოდგა,შეტევები დამეწყო.ვღრიალებდი და ვტიროდი,დორბბლები მცვიოდა.მოთმინება მელეოდა,ვემუდარებოდი,მაგრამ ის მაინც არ მისმენდა და სჯეროდა რომ გავძლებდი.
-უნდა შეძლო,ეს შენთვისაა დამიჯერე..
მეხუთე დღეს კი საშინელება ჩვიდინე.სურვილმა ცხოველად გადამაქცია და ტკივილმა გამაგიჟა.მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი,იმ კუთხემდე მიმეღწია სადაც იდო..
დილას როცა ტუალეტში მივყავდი,დრო ვიხელთე და გამწარებულმა ვაზა ჩავარტყი თავში.მოწყდა ადგილს,დაეცა..მე კი ტყიურივით ღრიალით ოთხში შევვარდი,ყურადღება არ მიმიქცევია სხეულისთვის რომელიც ძჳრს ეგდო..
ისევ..ნეტარების წამები,ნირვანა და ფერადი კედლები..მთელს სამყაროს დავთმობდი ამის ნაცვლად ალბათ,არამც თუ კეშას რომელსაც ჩვარტყი..
”ჩავარტყი”,”დაეცა””მე ჩავარტყი”..ნელ-ნელა ცნობიერება დამიბრუნდა და გიჟივით წამოვხტი.მეშინოდა მიხლოების და საშინელმა კანკალმა ამიტანა,ცრემლები კი თვისით მოდუიოდნენ..სისხლში იწვა.გაქვავებუი ვიდექი და შემდეგ ჩემმა ღრიალმავე შემაძრწუნა..
როცა გონზე მოვედი უკვე ყველაფერი გარკვეული იყო და თვს კეშს მეგობარი დათო მედგა...