Saturday, December 13, 2008

უსასრულობა

New

10 step

ანისთან წავედი.დასთან,რომელიც არც მეგონა თუ მყავდა და რომელსაც მხოლოდ ფულის გამო ვიხსენებდი,ახლა კი მინდოდა ძალიან მაგრად ჩავხუტებოდი..
”ყველასგან მიტოვებული კაი ხანია ვყოფილვარ”,გავიფიქრე.”ვინები იყვნენ ჩემს ირგვლივ?ხალხი,რომელიც არ მიცნობს,ადამიანები,რომლებიც პატივს არ მცემენ,რომლებმაც არ იციან თუ როგორი იყო ჩემი ბავშვობა და რომლებსაც არ ვუყვარვარ.ნუთუ ეს ყველაფერი ჭირდებოდა იმ ვიღაცას,რომ საკუთარი თავი მეპოვა?გამეგო თუ რისთვის ვცხოვრობ და რა მინდა?იქნებ უკვე გვიანია?”
ის ადამიანები მინდა გვერდით,რომლებიც მიცნობენ,ვუყვარვარ და მენდობიან.ეს არის ცხოვრების აზრი,ერთი შეხედვით ადვილი გასაგები და მისაღწევი..
შიშით დავრეკე ზარი,მეშინოდა რეაქციის,მეშინოდა ისევ არ გამოვეგდე ანის ქმარს,მეშინოდა არ მენახა პატარა დისშვილი..
-ელე!რას გავხარ,რა მოგივიდა?_მისი რეაქციით თუ ვიფიქრებდი,საკმაოდ კარგად ვიყავი ნაცემი.სახლში შემიყვანა.მალე სასტუმრო ოთახში გოგა შემოვიდა.
-ამას აქ რა უნდა?!_უყვირა ცოლს_სასწრაფოდ წაერთრიოს აქედან!
არ მეგონდა ანი თუ დიდ წინააღმდეგობას გაუწევდა ჩემს გამო საყვარელ მეუღლეს.იმდენი იჩხუბეს,მგონი გოგას დივანზე მოუწია დაწოლამ...
დიდხანს ვტიროდით,ჩუმად,ჩახუტებულები.სიტყვები საერთოდ არ იყო საჭირო.უზომო სითბო იგრძნობოდა მისგან.ვგრძნობდი,როგორ მიყვარდა ჩემი სისხლის დაწილი,რომელზეც ჩემი ცხოვრებით უარი ვთქვი.
საკუთარი ხელით მომიზადა აბაზა და მაბანავა.შემდეგ ორივეს ჩახუტებულებს დაგვეძინა საწოლზე.ეს იყო ერთდროულად ყველაზე უბედური და ყველაზე ბედნიერი დღე ჩემს ცხოვრებაში..
ბედნიერების საწყისი გახდა უბედურება და კოშმარი,რომლითაც მე ვცხოვრობდი..
დილით ჩჲმად გამოვეთხოვე და წამოვედი.არ მინდოდა ჩემი ლომკა დაენახა ანის და ჩემი სისუსტე,არ მინდოდა გული ისევ გაციებოდა ჩემზე.მინდოდა ისეთი ვგონებოდი,როგორც წლების წინ,ბავშვური და საყვარელი..
ორიოდე დღე გავძელი,მერე კი სშინელი შეტევები დამეწყო..
ადრე თუ ჩემი სურვილით ვიკეთბდი წამალ,ახლა ეს იყო ჩვეულება,ორგნიზმის მოთხოვნილება,როგორც უვარგისი საჭმლის ჭამა..სურვილის მიუხედავად მაინც ჭამ,იმიტომ რომ გშია..
ადრე თუ თუ მიტოვება არ მინდოდა,ახლა მიტოვება არ შემეძლო..
არ ვიცოდი,როგორ მომეშორებინა თავიდან ეს სენი..
ძალიან ხშირად დავდიოდი იმ პადზემკაში,სადაც კეშა უკრავდა,რამდენიც ვიყავი არ დამხვდა..გული საშინლად მომეწურ,რომ ვერ ვპოულობდი.სახლში მისვლის კი ძლიან მერიდებოდა და მეშინოდა..
”ქუჩში მობუზული დავდივარ,მეშინია არავინ დამინახოს,არავინ მომაყენოს შეურაცხყოფა,ასე მგონია ყველა ზეპირად იცის,თუ ვინც ვარ.არ მინდა ცუდი იფიქრონ ჩემზე,არ მინდა გარიყული ვიყო საზოგადოებისგამ,არ მინდა თითის გამოსშვერი ვიყო ვინმესგან..მაგრამ ისეთი უტოპიურია ეს სურვილები,რომ სიმწრის ცრემლები მერევა”
”ვგრძნობ,რომ არც ისეთი უმნიშვნელოა გარშემომყოფების აზრი..უბრალოდ მინდა,ნაცნობისთვის გამარჯობის თქმა არ შემრცხვეს და მეგობრებთან თავაწეულმა ვიარო,თუ საერთოდ შემომრჩა ისინია..ღირსება მინდა დავიბრუნო.ეს სინანულია ჩემი განვლილი ცხოვრების და იმ ცხოვრების,რომელსაც ვერაფერს ვუხერხებ.ძლა არ მყოფნის”

ფიქრი კეშაზე კი ი სევ არ მშორდებოდა,სულ მასზე ვფიქრობდი,იმიტომ რომ სითბოდა სიყვარული,ნამდვილი სითბო,მხოლოდ მისგან მახსოვს,მისგან მახსოვს ის ყურადღება,რომ სულ ერთი არვარ და რაღაცას წარმოვადგენ.თუმცა ალბათ მსასაც არ დასჭირდება საცოდავი ნარკომანი..
ვცდილობდი ნაკლები მეფიქრა..
სრულიად შემთხვევით კი ქუჩაში შემხვდ.წვერი აღარ ქონდა და იმაზე სათნო და საყვარელი იყო,ვიდრე უწინ..ვცადე თავი ამერიდებინა,მაგრამ ის თვითონ მოვიდა ჩემთან.
-ელე!_ჩამეხუტა და ესე მეგონა წამი გაჩერდა,როგრც ლექსებშია და ლამაზ რომანებში.ყველა მოძრაობა შეწყდა და მხოლოდ ჩვენ ორნი ვიყავით სამყაროში.
გულამოსკვნილი ვტირობი მის მხრებში მოქცეული.სიხარულის,სინანულის და სმწრის ცრემლები.ცრემლები იმის,რომ თავის დროზე უარი ვთქვი ამ ადამიანზე და ჩემი ”ცხოვრება ვარჩიე,როგორიც მე მინდოდა”
ყველაფერი,ყველა დეტალი მოვუყევი..ვხედავდი როგორ განიცდიდა,ვხედავდი როგორ ივსებოდ ბრაზით და როგორ იკავებდა თავს..სუ ყველაფრის მერე სიჩუმე ჩმოვარდა..არ ველოდი პატიებას და დაყვავებას,წიხლის კვრას კი ისედაც მიჩვეული ვარ..
დიდი ხანი იყო ჩუმად და ფიქრობდა,არ მიყურებდა..მისი მზერა სადღაც შორს იყო ჰორიზონტზე,რომელიც ფანჯრიდან მოჩანდა..
-შენ უნდა გამოსწორდე!_გულში ჩმიკრ და მაგრად მომიჭირა.
ალბათ ეს მჭირდებოდა,ბიძგი და დახმარება,სიყვარული,რომ დამენებებინა თავი.რაღც იმედი გამიჩნდა ისევ..
გადავწყვიტეთ,რომ აღრ გავეკარებოდი წამლს,რაც ჩემს ნებისყოფაზე იყო დამოკიდებული.
კლინიკაში კურნალობა არ მინდოდა.მერჩივნა მე თვითონ,ჩემი ნებით მეთვა უარი,წამლების დახმარების გარეშე..აქ ხომ ნებისყოფაზეა საუბარი.
ყველაფრისთვის მზად ვიყავი.
-ეს შენ უნდა გაკეთო!შენ უნდა შეძო,მე აქ უმნიშვნელო ფუნქცია მაქვს.ყველაფერი შენზეა დამოკიდებული,შენს მონდომებაზე.შეძლებ?გაიმარჯვებ..არა?მაშინ დაკარგავ ყველაფერს,რისი დაბრუნების შანსიც ახლა გაქვს.ნარკოტიკი ახლოს უნდა გქონდეს და არ გინდოდეს და არა მის არსებობას ივიწყებდე და პონტის გაჩითვის შემთხვევაში უარს ვერ ამბობდე.გესმის ჩემი?
იდეალურად მესმოდა,აი შესრულება კი არ ვიცი..მაგრამ მზად ვიყავი.მინდოდა ეს ყელაფერი ჩემთვის და კეშასთვის გამეკეთბინა.უნდა მეჯობნა წაბილწული ”მე”სთვის..

ოთახში ფარდები ჩამოვაფარეთ,შუქი არ აღწევდა..ოთახის ცენტრში,იდო სავარძელი რომელზეც შემდეგ კეშამ მიმაბა.
პირველი დღე ადვილად გადავიტანე,სულ ჩემთან იყო და რაღც სისულელეებზე ვლაყბობდით.არც ის მიბმული ხელ-ფეხი მიშლიდა და ესე მეგონა უკვე შევძელი და დავანებეთქო..
-ბევრი უნდა ჭამო,ძლიან გამხდარი ხარ.._მიმეორებდა.მხოლოდ ჭამის და ტუალეტის დროს მხსნიდა სკამიდა..
-ერთი კვირაც და წესით უნდა შეძლო ელე.._მიმეორებდა სულ..
მეორე დღე შედარებით გართულდა,მაგრამ ვითმენდი.ცივი ოფლი მასხამდა ხშირად..თვალს ვაპარებდი,გამზადებული დოზისკენ,რომელიც ოთახის კუთხეში იდო..მაგრამ,კეშას არ ვთხოვდი ავეშვი..
აი მესამე დღეს კი უკვე ვთხოვე..
-ცოტას გავივლი..მაგას კი ხელს არ ვახლებ,შენს თვ ვფიცავარ_კი როგორ არა,ერთი სული მქონდა ხელი მეტაცა..
მეოთხე დღე კიდევ უარესი გამოდგა,შეტევები დამეწყო.ვღრიალებდი და ვტიროდი,დორბბლები მცვიოდა.მოთმინება მელეოდა,ვემუდარებოდი,მაგრამ ის მაინც არ მისმენდა და სჯეროდა რომ გავძლებდი.
-უნდა შეძლო,ეს შენთვისაა დამიჯერე..
მეხუთე დღეს კი საშინელება ჩვიდინე.სურვილმა ცხოველად გადამაქცია და ტკივილმა გამაგიჟა.მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი,იმ კუთხემდე მიმეღწია სადაც იდო..
დილას როცა ტუალეტში მივყავდი,დრო ვიხელთე და გამწარებულმა ვაზა ჩავარტყი თავში.მოწყდა ადგილს,დაეცა..მე კი ტყიურივით ღრიალით ოთხში შევვარდი,ყურადღება არ მიმიქცევია სხეულისთვის რომელიც ძჳრს ეგდო..
ისევ..ნეტარების წამები,ნირვანა და ფერადი კედლები..მთელს სამყაროს დავთმობდი ამის ნაცვლად ალბათ,არამც თუ კეშას რომელსაც ჩვარტყი..
”ჩავარტყი”,”დაეცა””მე ჩავარტყი”..ნელ-ნელა ცნობიერება დამიბრუნდა და გიჟივით წამოვხტი.მეშინოდა მიხლოების და საშინელმა კანკალმა ამიტანა,ცრემლები კი თვისით მოდუიოდნენ..სისხლში იწვა.გაქვავებუი ვიდექი და შემდეგ ჩემმა ღრიალმავე შემაძრწუნა..
როცა გონზე მოვედი უკვე ყველაფერი გარკვეული იყო და თვს კეშს მეგობარი დათო მედგა...

Friday, December 12, 2008

უსასრულობა

New

9 step


ცხოვრება ყველას უმზადებს გამოცდას,ჩაბარება კი ალბათ რჩეულთა ხვედრია.მე ჩავიჭერი პირველსავე ცდაზე,მას მერე მქონდა ხელახლა ცდის შანსი,მაგრამ არ გამოვიყენე.
რაც უფრო ბევრს ვფიქრობ,ვხვდები რომ ბედისწერა არსებობს.ადამიანის ცხოვრების სცენარი უკვე დაწერილია.რაც არ უნდა იფთრთხიალო და ფეხები ფშიკო მაინც ის მოხდება,რაც უკვე იმ დიდმა ვიღაცამ გიანდერძა,ვინც ყველას ცხოვრებას ახდენს.
არ არის ადამიანი საკუთარი ბედის მშენებელი.ადამიანი მარიონეტია,პატარა მარიონეტი.ცხოვრება კი დიდი თეატრი,აი როლების განაწილების პრინციპს კი მაინც ვერ ვხვდები.
რა არის ჩემი როლი?მე ალბათ სივრცეში დაკარგული ადამიანის როლს ვთამაშობ,რომელსაც საკუთარი თავი ვერ უპოვია..და იპოვის კი ოდესმე?მე ალბათ ის როლიც მაქვს,რომ ჩემი შეცდომებით სხვას ვასწავლო ცხოვრება.ფაქტიურად საცდელი კურდღელი,რომელიც დავირუსებულია და თვითონაც არ იცის რამდენი დრო დარჩა.ანტივირუსის ქვეცნობიერი იმედი კი ძალიან პატარაა..
დაგეგმილი რომ არ იყოს ყველაფერი,მე ხომ შევდძლებდი შეცვლას და უარის თქმას საცდურზე,რომელიც თითქმის ყოველ ნაბიჯზეა.
ვინ იცის,იქნებ დადგეს დღე და ყველაფერი სიზმარი აღმოჩნდეს,დილას ისევ ჩვეულებრივად დავინახო ფანჯრიდან შემოსული მზე და გამიხადეს გათენება..ეს ჩემი ბავშვური ოცნებები..თორემ რეალობა გაცილებით სხვაა და მკაცრი.

თვალი გავახილე..მზის ნაცვლად ჩაბნელებული დარაბები დამხვდა.არც გაღვიძება გამხარებია და რეალობაც ნამდვილად არ იყო სიზმარი.სხეული მითრთოდა და ტანი ძლივს ავწიე..ნიკუშა ვერ დავინახე,გამიხარდა.ჯერ ერთი იმიტომ,რომ უკვე ზიზღს მგვრიდა მისი პიროვნება,მეორეც მეგონა წამლის საშოვნელად იყო წასული.
ჭაღი ავანთე და სიგარეტის ძებნა დაიწყე.
-როგორ დასუსტებლხარ და მოტეხილხარ ელე.._გამცრა ტანში,ეს ხომ გიგია,რომელთანაც ნიკუშას იდეით სარეცელი უნდა გავიყო ფულის სანაცვლოდ?!
-აქ რა გინდა?გგონია ყველაფერი ისე იქნება როგორც დაგეგმეთ?
მომიახლოვდა და ძალად დამსვა სკამზე.
-მისმინე ჩემო კარგო,მე არაფერი დამიგეგმავს,მით უმეტეს ნიკუშასთან,მაგას თუ რაღაცეები ელანდება,ჩემი პრობლემა არაა..მეორე შენ.აი შენ! ისეთ პოზიციაში არ ხარ,რომ პრეტენზიები წამომიყენო და თამაშის წესები იკარნახო.მე აქ მოვედი,რომ დაგეხმარო და შენი მშიერი ვენები გავაძღო,მაგრამ ხელი ხელს ბანს.. ყველა ვარიანტში შენ განწირული ხარ,ჩემთან თუ არ დაწვები,მაინც სხვა გიხმარს და მერე წამალს მოგიგდებს,და ეს არ იქნება 1 და 2.ეს იქნება ბევრი რადგან რამდენი ლომკაც გექნება,შოვნა შენი ტრაკით მოგიწევს და არა იმ სირის,რომელთანაც ახლა ხარ.და რომლის მოშორებაც მე არ გამიჭირდება..
თვალები გამიფართოვდა,ამ ყველაფერს ნიკუშას ძმაკაცი ამბობდა.თუმცა არც ნიკი განსხვავდება ამისგან რამით,როცა დათანხმდა რომ საყვარელი ქალი ძმაკაცთან გაიყოს.თუმცა რაღა საყვარელი,არც კი ვიცი რა ვარ მისთვის..
-შენ გინდა თქვა რომ ნიკი გაგყავს თამაშიდან??არ შემიძლია,მე ზურგს უკან არაფერს არ ვიზამ,შენ კი ნაბიჭვარი ხარ ძმაკაცს მიწას რო უთხრი!
-იზამ ელე იზამ,შენ მე უფრო გჭირდები ვიდრე ის ჱლე,რომელსაც წამლის შოვნის თავიც არ აქვს.შეხედე შენს თავს რას გავხარ,კაცი ზედ არ შემოგხედავს,თუ დამთანხმდები არ წააგებ,თავსაც მიხედავ და არც ყოველ მეორესთან მოგიწევს ჟიმაობა ფულისთვის.არც უნდა დაფიქრდე,ფაქტიურად ჭაობიდან გამყავხარ.
-რატომ აკეთებ ამას? რა დაგიშავა?_რევანშის სუნი მცემს,ოღონდ გონზე არ ვარ რა ხდება..სამაგიეროს რომ უხდის მაგას სხვა ფიქრი არ უნდა..
-მე ჩემი ინტერესები მაქვს და მაგას არ შერჩება,სხვის ნივთს რომ ხელი დააკარა..ეგ შენ არ გეხება და ნუ გარევ საკუთარ თავს.
ასე დაასრულა საუბარი გიგიმ..
მე კი ვხვდებოდი,რომ ერთი საშინელებიდან მეორეში მიწევდა გადასვლა და სხვა გზაც არ მქონდა..მე ხომ მარიონეტი ვარ.

ერთ თვეში უკვე მასთან ვიყავი,ერთად ვცხოვრობდით.თავიდან მართლა არაფერს მაკლებდა,რაც მთავარია წამალი დროზე მქონდა და არ მიწევდა კრიზისების გადატანა.ნელ-ნელა კი ყველაფერი შეიცვალა.
”ნამდვილი სათამაშო ვგონივარ,რომელიც უხმოა და უემოციო..გასართობი,რომელიც ნებისმიერ სურვილს ასრულებს..მომართავ და იბზრიალებს”
ერთხელ რომელიღაც ტუსოვკაზე,მაისური შემომხადა ყველას თვალწინ.შეიძლება დიდი არაფერი,მარამ ძალიან დამცირებულად ვიგრძენი თავი,მინდოდა მიწა გამსკდომოდა და ჩავეტანე,ის კი იცინოდა..”ნახეთ რა ლამაზი გოგო მყავს.ნახეთ!”ჩემი სურვილი რომ ყოფილიყო და გამეხადა,საერთოდაც გავშიშვლებულიყავი რა თქმა უნდა არ განვიცდიდი,მაგრამ ეს არ იყო ჩემი ნება..ეს მხოლოდ ნიკის დემონსტრირება იყო,თუ როგროი ენამოჭრილი ქალი ყავს და როგორ ბატონობს მასზე.
’ვგრძნობ,რომ ყელში მებჯინება რაღაც და ვივსები,რომ გავივსები რა უნდა ვქნა?გამოსავალს ვერ ვხედავ,ასე მიწასთან გასწორებული არასდროს ვყოფილვარ.
რატომ ვითმენ და ვეგუები ამ ყველაფერს?რატომ ვცხოვრობ ჯოჯოხეთში ჩემი ნებით?
მხოლოდ ერთი რამის გამო!
დასწყევლოს ღმერთმა!
ნეტა შემეძლოს შევეშვა..ნეტა შემეძლოს..ნეტა..”
გამოვფხიზლდი ფიქრებიდან,შუბლზე წვას ვგრძნობდი,თავს ვურტყამდი კედელს..”ალბათ ვგიჟდები ნელ-ნელა..გამოსავალი რა არის?თვითმკვლელობა,ყველაზე ადვილი ერთი გადასახედიდან და რთული მეორედან..მაგრამ მე არ მინდა სიკვდილი.სიცოცხლე მინდა,ჩემი პატარა სიცოცხლე, ჩემთვის”
ცრემლი წამსკდა..
ასე ხდებოდა თითქმის ყოველ კვირა,რაღაც იფეთქებდა..მერე კი ისევ რეალობა..

ერთ საღამოს ძმაკაცთან ერთად მოვიდა.სამივემ მივიღეთ დოზა.შემდეგ მომეფერა,როგორ ჩვევია სექსი გვაქვს ხოლმე.მაგრამ ამ ადამიანის თანდასწრებით ნამდვილად არ მინდოდა,პორნოვარსკვლავის როლში ყოფნა.
გავუძალიანდი..გაცოფებულმა ხელი დამარტყა
-რას იტყვი ლევან,მაგარი ქალია?_მიუტრიალდა მეორეს.შეშინებული დივანზე ვიჯექი და ვკანკალებდი.მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი,როგრმე გამეღწია აქედან...
-იქნებ ლევანი უფრო მოგწონს?რას იტყვი?_კიდევ დამარტყა და მერე მხოლოდ ის მახსოვს,თუ როგორ მხდიდა ”ის მეორე”.გიგი კი იჯდა და მანიაკალურ სიამოვნებას ღებულობდა.მთელი ხმით ვღიალებდი,სულ ტყუილად..მერე გავჩუმდი და მხოლოდ სიკვდილი მინდოდა,მეტი არაფერი..მხოლოდ ერთი რამ,რაც ესე მიუწვდომელი აღმოჩნდა იმ მომენტში ჩემთვის..განსხვავებით სხვა უბედურებისგან,რომელიც ცხოვრებაში თავს დამტყდომია.
ჩუმად გამოვიპარე,როცა დაწყნარდნენ..ალბათ ორივეს ეძინა.მთელი სხეული მტკიოდა,ტუჩი კი სისხლით მქონდა მოთხვრილი.არაფერზე არ ვფიქრობდი,უბრალოდ ვეძებდი..ისეთ ბანალურ სიტუაციას,რაც ხიდს და მტკვარს უკავშირდებოდა.

უბრალოდ მინდოდა დასრულებულიყო ეს ყველაფერი,რომელსაც ბოლო არ უჩანდა..

მღვრიე მტკვარი,ბინძური და ბევრი ცოდვით სავსე..3-4 და თუ მოვინდომებდი გადავხტებოდი.
არ ვიტყვი,რომ ბეწვზე გადამარჩინეს და ხიდზე მდგომი დამიჭირეს.უბრალოდ ერთი ჩვეულებრივი გოგონა მოვიდა და რამოდენიმე სიტყვა მითხრა:
-თავის მოკვლით შენ ვერ იპოვი სიმშვიდეს,იქნებ რა გელოდება სიკვდილის მერე?სრული გაურკვევლობა.მაგას კიდევ,გარკვეულიო ჯოჯოხეთი გერჩივნოს,რომელიც გამოსწორებადია თუ საკუთარ თავში ძლას იპოვი..
მეორედ მოსვლის შანსი კი შენ აღარ გექნება!
სიმშვიდე მომგვარა მისმა საუბარმა,და დამაფიქრა,თითქოს იმედის სხივიც გამიჩნდა..არა სხვის,არამედ საკუთარი თავის იმედი,რომელსაც თითქოს მივუახლოვდი და ვპოულობდი..

”ნეტა ეს ილუზია არ იყოს”